حکایت حکیم و شیخ قسمت ۲

حکایت حکیم و شیخ قسمت ۲

در ادامه ی داستان حکیم و شیخ، می خوانیم:

۲۰ سال بعد:

گویند که واعظی سخنور، بر مجلس وعظ سایه گستر، در کوی همی دوچرخه می راند، و از بهر خودش فسانه می خواند، ناگاه بدید بر کناری، یک دانه جسد روح نداری، هول گشت و بزد همی چو فرهاد، از قعر دلِ خودش یکی داد: جسد واااای جسد!

که به ناگاه یکی پرید وسط.

گفتند: کیستی؟

گفتا: من همان حکیم با حالم، مردگان را زنده گردانم.

گفتند: تو را چه شد؟

گفتا: احساس خطر بنمودم؛ از ناحیه ی چیز.

گفتند:این کیست؟

گفتا: همان شیخ معروف، حفظه الله.

گفتند: تا کنون کجا بودی که ما تو را ندیدی؟

گفتا: چون کس دیگر نبودیدندی آمدیم.

حکیم و شیخ پس از این ورود سرافرازانه راه خویش ادامه دادندی.

به مردی رسیدندی دوره گرد!

که فریاد بر می آوردندی:بیل، کلنگ، جارووووو، انقلاب پشمی*،  خاک انداز فروشیدندی

شیخ را حکیم گفت: حال که گفت خاک انداز تو خود را جلو بیانداز** و یکی ما را بخر بهر منزل.

پس از چندی شیخ بازگشت، خاک انداز به دست و خاک ریزان به سر، حکیم را گفت: از مریدان بود، هرچه اصراریدندی پول نگرفتندی و این جارو و انقلاب پشمی و خاک انداز را مجانی دادندی و نیز بسی پول نیز بدادندی تا از بهر نگین العلما و دوستان مانتوی سبز خریدندی.

حکیم گفت: پس تو را چه شد که خاک بر سر ریزندی؟

شنید: مرا اسراری گفت نهان، از حال شهرام جان

حکیم گفت: نامش را دانی که چه بود؟

پاسخ آمد: جورج سوروسندی.

والسلام

پاورقی:

*در زمانهای دور هنوز مخمل اختراع نشده بودندی و مردم از پشم استفاده بنمودیدندی

**پس از این واقعه مردمان چو خواهند مثل زنند، شیخ را مثل زنندی و گویند: هر وقت گفتن خاک اندار، تو خودتو جلو بنداز